Als millennial in een snel veranderende wereld, denk ik graag na over de toekomst. Ik beeld me in hoe ik bewust de keuze maak voor een elektrische auto. Momenteel is dit enkel toekomstmuziek. Ik ben weliswaar in het bezit van een auto, maar die is allerminst milieuvriendelijk. Toen ik vanuit mijn werkgever a.s.r. de vraag kreeg of ik als Young Professional deel wilde nemen aan ‘Anders Reizen’, heb ik me direct aangemeld.
Tijd om mezelf uit te dagen: hoe kunnen we mensen sneller duurzame mobiliteitskeuzes laten maken? Achteraf bezien had ik niet verwacht dat ik mezelf zo tegen zou komen.
Met een groepje andere Young Professionals ben ik aan de slag gegaan met het onderzoeken van het reisgedrag van millennials. Kan deze generatie – mijn generatie – daadwerkelijk voor de disruptie zorgen die wij vanuit Anders Reizen moeten veroorzaken? Of verzanden wij in hetzelfde gedrag als de generaties voor ons, en schaffen we massaal een auto aan als we boven de dertig zijn. Uit ons bureau-onderzoek bleek dat mobiliteitskeuzes sterk samenhangen met life events. Een nieuwe baan, een eigen huis, een kind, of juist het verbreken van een relatie: het zijn allemaal momenten waarop ons reisgedrag kan veranderen. Interviews met leeftijdsgenoten bevestigden dat hun autobezit vaak het gevolg was van zo’n life event.
Mijn eigen verhaal hangt daar precies mee samen. Ik heb als enige Young Professional van mijn groep een auto in bezit. Ik heb deze gekocht toen ik in dienst kwam bij mijn vorige werkgever. Daar kwam ik in een omgeving terecht van snelle verkoopmannen, waar een (bij voorkeur dikke Duitse) auto een belangrijk onderdeel van je levensvreugde was. Toen ik daar eenmaal startte, was het aanschaffen van een auto dus geen discussiepunt. Iedereen had een auto, dus ik ook.
Inmiddels kijk ik anders aan tegen die keuze.
Sinds ik deelneem aan Anders Reizen stel ik mezelf steeds vaker de vraag of het ook anders kan? Mensen die in een achterafgebied wonen hebben een auto harder nodig dan ik in de Randstad. In mijn vrije tijd laat ik de auto al bewust zoveel mogelijk staan. Dus waarom heb ik er eigenlijk een?
Omdat iedereen destijds een auto had, ben ik gestopt met het kijken naar alternatieven. Mijn omgeving en opvoeding waren ook geen stimulans om dit te doen. Ik wist niet beter dan dat het hebben van een auto onderdeel uitmaakt van volwassen worden en het standaard woon- werkverkeer. Een auto staat voor vrijheid en onafhankelijkheid. Maar mobiliteit begint langzamerhand een service te worden, met apps die deelauto’s of carpoolen makkelijker maken. Een auto in bezit hebben is niet meer noodzakelijk om mobiel te zijn. En voor services is het niet meer dan normaal om daar een adviesgesprek over aan te gaan. Kijk naar de financiële dienstverlening: het is juist de rol van de adviseur om te blijven toetsen of de door jou gekozen hypotheek of verzekering nog wel past bij je huidige situatie.
Waarom zouden we niet in gesprek blijven over ons woon-werkverkeer met onze werkgever? Anders blijf ik in die auto zitten.
Ik realiseer me nu dat ik hoofdzakelijk een auto heb uit gemakzucht. Gemakzucht die bijdraagt aan een steeds onleefbaar wordende planeet. Dat is een behoorlijke inconvenient truth, moet ik zeggen. Maar ik ben nog niet zover dat ik dermate disruptief optreed dat ik mijn auto de deur uit doe. Wellicht kan een mobiliteitsadvies van mijn werkgever mij het definitieve zetje geven om anders naar mijn werk te reizen.
Mobiliteit is een keuze. Soms moet je je afvragen of je wel de juiste keuze hebt gemaakt.
